Going Home

We hadden een overnachting geboekt in Monument valley. Ik wilde daar graag heen omdat het voor Indianen heilige grond is. In feite was het een kale vlakte met een aantal rotsen, maar ik was toch blij dat we er zijn geweest. We bezochten een klein museum en een monument voor het Navajo volk. Wat ik heel bijzonder vind is dat zodra je in een indianenreservaat bent, dat je dan omringd bent door indianen. Tieners met moderne kleren die basketbal spelen, een Navajo jongen die je fastfood bezorgt, een klein jongetje met een Mickey Mouse-knuffel in de wasruimte, een slapend baby’tje waarvan je nu al kan zien dan die de typische karaktertrekken heeft, de herkenbare neus en mond die Native Americans hebben. Het kost niet veel moeite om de verentooi erbij te bedenken. Ik vind Amerika een bijzonder en divers land. Van de oostkust waar heel veel Joodse mensen wonen, en New York als een smeltkroes van elke cultuur op aarde, naar Florida waar je meer Spaans dan Amerikaans hoort praten, naar het Westen waar je het ene moment door Mormoons gebied rijdt en het volgende moment ineens in een reservaat bent, vrijwel geheel omringd door indianen. De diversiteit van het land is zo enorm! Om over de natuur maar niet te spreken. Alleen in de Midwest al rijd je zo van de ene bijzondere steenvorming naar de andere.

Toen we doorreden vanaf Monument Valley kwamen we langs het dorpje Bluff. Het zag eruit als een settlement uit de jaren 1800, met houten huisjes en huifkarren. Uit nieuwsgierigheid wilde ik een kijkje gaan nemen en voordat we het wisten werden we begroet door een man die ons in een ruimte neerzette om een filmpje te kijken. Het ging over hoe een groep settlers met hun huifkarren een barre tocht aflegde om een nieuwe nederzetting te stichten, waarin hun heldhaftigheid en opoffering goed werd benadrukt. Daarna keken we een beetje rond in de houten hutjes die op het terrein stonden. Het was pas toen Matt het me vertelde dat ik doorhad dat het wel een beetje heel erg als propaganda aandeed, en dat de aardige man die ons het filmpje had laten zien zelf waarschijnlijk ook een Mormoon was. Mormonen zijn lid van de Church of Jesus Christ of Latter-day Saints (best een mondvol) en dat kan een beetje sekte-achtige vormen aannemen, vergelijkbaar met de Jehova’s getuigen hier. Toen besloten we om onze weg maar eens te vervolgen.

Het volgende park op de agenda was Canyonlands. Dat park bleek een onontdekt pareltje te zijn. Veel rotsklimmen, en verder was het er doodstil. Het is een enorm park maar niet zo bekend, waardoor we konden hiken zonder een levende ziel tegen te komen. De route was aangegeven door stapeltjes stenen, dus het was tegelijkertijd ook spoorzoeken. In het park waren nog sporen van oude beschavingen te vinden, zoals newspaper rock. Verondersteld wordt dat de petryogliefen in de rots zijn gekerfd door Indianen (Native Americans). De reden voor de hoge concentratie petryogliefen is onduidelijk, wat de rots nogal mysterieus maakt. Op de rots worden mensen op paarden voorgesteld, wielen, wild en andere voorwerpen en dieren (aldus Wikipedia). Ook was er nog een klein bouwseltje te vinden waar vroeger eten in werd bewaard. Ik ben een enorme geschiedenis-nerd dus ik vind het erg leuk om dit te zien. Dat herinnert eraan hoe lang dit gebied eigenlijk al werd bewoond voordat de Europeanen voet aan wal zetten.

Een groot probleem tijdens het autorijden zijn herten op de weg. Ik zat altijd te stuiteren in mijn stoel als ik er een zag, want: groot wild. Dat zie je in Nederland niet zo snel. Daar kwam na een paar dagen wel verandering in. Herten zijn, namelijk, zo stom als het achtereind van een ezel. Of het kan ze gewoon niks schelen, ik weet het niet. In ieder geval, als er een auto aankomt dan rennen ze mooi niet weg. Ze steken op hun dooie gemakkie de straat over, blijven even staan, staren wat, en lopen verder. Als je pech hebt rennen ze zelfs vol tegen je auto aan. Dat is niet wat je wil, zeker niet met een huurauto. Elke keer als we beweging in de berm zagen waren we dus genoodzaakt om langzaam te rijden. Dan gaat de lol er snel af!

Onze volgende bestemming, Arches National Park, was qua wandelingen niet heel uitdagend. Het kostte weinig moeite om naar de boogvormige rotspartijen (de arches) te wandelen. En weer waren de rotsen hier weer heel anders gevormd, in dit geval door de wind en erosie, dan op andere plekken in de omgeving. De wind had hier de rotsen uitgesleten tot er een gaatje ontstaat, dat vervolgens verder wordt uitgesleten tot het gaatje uitgroeit tot een groot gat en het steen een boogvorm krijgt. Uiteindelijk zal door erosie de boog instorten: zonde, maar niet te voorkomen. Of een rots was zo uitgesleten dat er een steen overblijft die lijkt te balanceren op een andere steen. Het had dan ook de naam ‘balancing rock’ en ik wil niet in de buurt zijn als die het begeeft. Het hoogtepunt van de dag was de klim naar Delicate Arch: steil, en omdat er nog wat sneeuw lag, soms glibberig. We werden beloond met een fantastisch uitzicht op misschien wel de bekendste boog uit het park. Toen hadden we alle parken die op ons lijstje stonden gezien. En dat was maar goed ook, we hadden genoeg stenen en rotsen gezien! Gelukkig was onze trip nog niet helemaal klaar: we hadden nog twee dagen skiën gepland. Daarvoor reden we naar Steamboat Springs, Colorado, de 4e staat van onze roadtrip en de 9e staat waar ik het afgelopen halfjaar geweest ben. Colorado schijnt erg mooi te zijn, helaas kwamen we ’s nachts aangereden dus heb ik daar weinig van meegekregen. Het skiën was erg leuk: Matt is enorm goed en doet het heel vaak, en dat daagde mij uit om ook wat sneller te gaan.

Ik kwam erachter dat ik toevallig genoeg met Senna, de dochter van vrienden, in het vliegtuig van IJsland naar Amsterdam zou zitten. Zo’n toeval overkomt me niet vaak, dus ik boekte mijn stoel naast die van haar. Gezellig! Ik zou op 18 januari om kwart over vier vanaf Denver vliegen, maar de huurauto moest om half tien worden ingeleverd. Dus, weliswaar veel te vroeg, was ik op het vliegveld om in te checken. Dat kon pas om half twaalf, dus dat werd wachten. Om half twaalf stond ik klaar om mijn koffers in te checken, maar toen kwam het nieuws dat mijn vlucht was geannuleerd vanwege het weer in IJsland. Er werd geprobeerd om alle passagiers ergens anders onder te brengen, dus was ik genoodzaakt om nog meer te wachten. Toen kreeg ik te horen dat er voor mij een plekje was in een Lufthansa vliegtuig dat naar Frankfurt zou vliegen. Dat vertrok om half zes, dus je raadt het al: meer wachten. Matt moest zijn vlucht halen dus we namen afscheid. Ik vond het heel gezellig met hem dus hopelijk zien we de kans om vaker samen te reizen! Ondanks de onzekerheid of ik wel bijtijds thuis zo komen of zou moeten overnachten op het vliegveld, pakte de situatie wel goed uit voor mij. Ik vloog voor het eerst in een boing 747 met twee gangpaden en zelfs twee verdiepingen! Lufthansa is ook een luxere vliegmaatschappij dan Iceland Air. Toen de stewardess langskwam en me vroeg wat ik wilde drinken, vroeg ik hoe duur appelsap was. Ik kon haar bijna niet geloven toen ze zei dat het gratis was! Ook kon ik kiezen uit wijn of cocktails, maar ik ging toch maar voor de appelsap. Ik kreeg avondeten (keuze uit kip of pasta met pesto), een koptelefoon, thee, meer appelsap, warme doekjes en ontbijt!

Toen het vliegtuig opsteeg en de lichtjes van Denver langzaam uit het zicht verdwenen, realiseerde ik me echt dat ik het land ging verlaten dat 5 maanden lang mijn thuis was geweest. Ik vind Amerika een heel bijzonder en divers land en ik heb de meest fantastische tijd gehad die je je kan bedenken. Wie weet hoe lang het duurt voordat ik weer terugkom, maar het zal ongetwijfeld gebeuren! Ik landde in Frankfurt waar mijn tweede vlucht ook nog eens een uur vertraging had, maar uiteindelijk stond ik na een korte vlucht met beide benen weer op Nederlandse bodem, waar een gigantisch ontvangstcomité stond te wachten met filmcamera’s en confetti. En, helemaal rechts, 4 personen die daadwerkelijk voor mij waren gekomen (ik zei niet dat de feestelijkheden met mijn aankomst te maken hadden ;) Ik zat in het vliegtuig met een stel mensen dat de Dakar rally had gereden ofzo). Het leek nog niet zo lang geleden dat ik ze voor het laatst had gezien, maar wat was er in de tussentijd veel gebeurd.

Cultuurshock:
Eenmaal terug stelt iedereen de standaard twee vragen: Hoe ik het gehad heb, maar vooral of ik weer een beetje kan wennen in Nederland. Dat is een interessante vraag, omdat ik toch al niet zo veel moeite had om te wennen in Amerika in the first place. Er zijn wel een paar dingen waarvan ik even in de war was in het begin:

1. De WC’s hebben geen kieren meer in de deuren. Eindelijk weer privé plassen!

2. Het klinkt gek, maar ik moest weer even wennen aan het gebruik van euro’s, en geen dollars. Geen kwart muntjes meer en geen ‘waardeloze’ briefjes van slechts 1 dollar

3. Als ik betaal in de winkel komt de BTW er niet meer bij aan de kassa. Aan de andere kant, wanneer ik mijn afschriften nu bekijk, is er precies afgeschreven wat ik heb uitgegeven… geen gunstige wisselkoers meer helaas! Maar, ik kan gewoon weer geld uit de muur trekken zonder dat het me extra geld kost.

4. De eerste keer naar de AH was ook een hele belevenis. Die nauwe gangen, helemaal niet zoals de Walmart. En het was ook nog eens druk. Het had niet veel gescheeld of ik had ‘Excuse me’ gemompeld zoals je Amerikanen altijd hoort doen.

5. Ook autorijden vond ik weer even spannend: het is hier zo veel drukker op de weg leek het wel.

6. Een grappig cultuurverschil waar ik soms even niet aan kan wennen: ik heb een paar keer gemerkt dat ik op zoek was naar Amish of Mormonen, de streng religieuze groeperingen die kleren dragen alsof de tijd 200 jaar heeft stilgestaan. Als ik me bedacht dat ik die al een poosje niet had gezien, moest ik mezelf eraan herinneren dat die in Nederland helemaal niet leven!

7. Wat niet went is het missen van mijn leven in Binghamton… zien dat de Outdoors Club op trips gaat, zien wat Mia allemaal uitspookt waar ik niet bij was, de theatrale Theatre 101 leraar die mailt dat hij me graag als Teaching Assistant had gehad voor zijn vak, en de Glee Club die hard oefent voor hun volgende semester show.