So. Many. ROCKS!!

Vanuit Vegas namen Matt en ik de auto. Op 11 januari stond Zion National Park in Utah op het programma. ‘s Zomers kan het er zo druk zijn, dat je niet met je auto het park in mag, maar dan rijden er bussen om je van a naar b te brengen. In de winter, daarentegen, zijn er hooguit een paar auto’s in het park. Matt en ik hadden niet lang de tijd, dus we zochten een paar korte wandelroutes uit om het park te verkennen. De rotsen hadden een prachtige rode kleur en in combinatie met het kabbelende water en de bomen was het een prachtig park. De herten zijn er volledig gewend aan mensen, dus ik kon ze tot heel dichtbij benaderen om foto’s te maken. We kozen een langere hike om te wandelen, klimmend over rotsen zoals ik vroeger ook al zo graag deed. 10-year old me zou dit geweldig hebben gevonden, en 20-year old me vond dat eigenlijk nog steeds!

Een voorbeeldje van ongelukkige planning: we hadden een bezoek aan dit park op een dag gepland met een bezoek aan een nabijgelegen park, Bryce Canyon. Zion en Bryce zouden uiteindelijk allebei hoogtepunten blijken te zijn van onze trip, dus helaas hadden we geen tijd om ze allebei meer aandacht te schenken! Halverwege de dag stapten we dus in de auto. Onderweg kwamen we langs een ranch waar bizons stonden te grazen. Ik gilde naar Matt dat hij moest stoppen (dat kon gelukkig want er was niemand op de weg). Want ook al stonden ze achter een hek, bizons horen helemaal thuis in het (wilde) westen en ik moest er gauw wat foto’s van maken. Bryce Canyon bleek ook heel bijzonder te zijn. De steenformaties zijn volgens Indianenlegendes versteende voorouders, en ik kon wel inzien hoe ze aan die gedachte waren gekomen. We hadden tijd om een stukje van een pad naar beneden te lopen, maar moesten uiteindelijk omkeren voordat het donker werd. Had ik maar een hele dag extra voor dit park gehad!

Gelukkig stond voor de dag erna weer een bijzondere steenformatie op het programma, wat een van de absolute highlights van de trip zou worden: Antelope Canyon. Een foto gemaakt in deze Canyon heeft niet lang geleden een recordbedrag van 6,5 miljoen euro opgebracht. Dat verbaast me niets: de grillige vormen die het steen heeft gekregen door flash floods, verwoestende overstromingen, zijn gigantisch fotogeniek. De Canyon bestaat uit twee delen, Upper en Lower Antelope Canyon. Beide zijn niet vrij toegankelijk maar moeten bezocht worden onder leiding van een gids. Omdat de Canyon op een reservaat lag, gingen we met een bedrijfje mee dat werd gerund door Indianen. We begonnen met de Lower Canyon, meteen ook de bekendste, waar de beroemde foto is genomen. De gids vertelde over het ontstaan ervan (regenval kilometers verderop zorgt voor overstromingen die puin en stenen meeslepen en zo de grillige formaties uitslijpen) en liet ons zien hoe we de mooiste foto’s konden maken. Ook wees ze op figuren die mensen hadden gezien in bepaalde rotsen, zoals president Lincoln.

Upper Antelope Canyon was iets anders dan Lower. Om te beginnen was het smaller, maar ook steiler. We moesten de Canyon in met een steil trappetje en verder in de tour moest er ook meer geklommen worden, wat het voor mij natuurlijk leuker maakt! We gingen wederom onder leiding van een gids, een jongen die zich voorstelde als ‘Sitting Buffalo’, of anders ‘gewoon Michael’. Ik was natuurlijk wel benieuwd waar hij zijn naam vandaan had gekregen dus ik vroeg dat aan hem, en hij had er een goede verklaring voor: zijn opa, een Lakota Chief, had hem die gegeven. Alleen was de reden iets alledaagser dan ik verwacht had: hij vertelde dat hij nogal lui was en graag videogames speelde, vandaar de naam ‘Sitting’. ‘Buffalo’ kwam van zijn favoriete eten: Buffalo wings, kipkluifjes met een bepaalde saus. Zodoende de naam Sitting Buffalo. Ik vond het een mooi voorbeeld van hoe de moderniteit erin is geslopen bij dit volk. Ook in deze Canyon kon je met wat fantasie figuren ontwaren in de stenen: Pocahontas, een Bizon of Bruce de haai uit Finding Nemo. Na de tour reden we even naar de Horseshoe bend, een uitkijkpunt waar het erg mistig was. Maar toen de mist ineens optrok kreeg ik pas door hoe prachtig het uitzicht was geweest dat we niet hadden kunnen zien.

In Tuba, een stadje op het Navajo reservaat, wilde ik naar een museum maar dat was dicht. Toen ging ik maar een souvenirwinkeltje in. Wat ik leuk vond aan het hele gebied was de Cowboy/Indianen vibe: een beetje het ‘Western’ Amerika dat zo karakteristiek is. De souvenirwinkels heten ‘trading posts’, handelsplaatsen, en ze verkopen veel indianenkunst. Ik ging dus zo’n ‘trading post’ in, die tot de nok was gevuld met kleden in kleurrijke patronen, shirts, kunst en noem maar op. Ik kocht er mooie zilveren dromenvanger oorbellen en een dromenvangertje voor Kim, die me kort daarvoor had verteld dat ze raar had gedroomd.
Langs de weg stond een bord waar ‘Dinosaur tracks’ op stond. Ik vond het leuk om daar even te stoppen, want ik was wel benieuwd wat er te zien was. Een Navajo joch die niet ouder geweest kon zijn dan een jaartje of 15 kwam ons tegemoet en bood aan ons een rondleiding te geven. Hij liet ons sporen zien van dino’s, fossielen en zelfs iets waarvan hij zei dat het een gefossiliseerd dino-ei was. Ook wees hij twee megagrote voetafdrukken aan op grote afstand van elkaar, waarvan hij zei dat er een T-rex had gelopen. Er was ook een kraampje waar je, zoals wel meer te zien was langs de kant van de weg, zelfgemaakte sieraden kon kopen.

Op de 13e gingen we naar de Grand Canyon, want dat park mag natuurlijk niet in het rijtje ontbreken. Unpopular opinion: ik vond het de minst interessante bestemming van onze trip. Het was, en daarmee deed het zijn naam eer aan, indrukwekkend groot. Maar een tocht helemaal naar het dal beneden kost minstens 2, zo niet 3 dagen dus waren we gedwongen ons te beperken tot rijden van uitkijkpunt naar uitkijkpunt met de auto. Dit was ook het eerste park dat wat drukker was en waar je Japanners tegenkwam die zichzelf (en een beetje de Grand Canyon) op de foto zetten met hun selfie stick. Het aantal tourbussen met Japanners in een gebied is altijd mijn maatstaf voor hoe toeristisch een plek is. Om toch iets dichter bij de Canyon te komen liepen we het eerste deel van een pad naar beneden. In de Canyon hingen wat wolken maar die trokken vaak genoeg op om ons toch een prachtig uitzicht te geven, die ons eraan herinnerden dat de naam Grand Canyon geheel niet onterecht is!

Op weg naar onze volgende bestemming moesten we toch iets eten, en zo werd ik geconfronteerd met het toppunt van Amerikaanse gemakzucht. Matt parkeerde de auto bij een fastfood tent, naast een bord met de menukaart. Nadat we onze keuze hadden gemaakt drukte hij op een knop waardoor hij verbonden werd met iemand binnen. Hij gaf onze bestelling door en kon (met creditcard) meteen betalen via een apparaatje. Even later werd ons eten gebracht door een Navajo jongen. En dit alles zonder zelfs de auto maar uit te komen!