Bearcat 'till I die... (pt. 1)

Maak je klaar voor een lang verslag! Zo lang, dat ik het maar in twee delen heb opgesplitst. Een verplicht onderdeel van mijn musicalklas was dat we een musical moesten zien die door de theaterstudenten op poten was gezet. Dit jaar was dat A Chorus Line. Ik was verrast door de kwaliteit van de productie (twee meisjes waarmee ik er heen was gegaan en die samen een theatervak volgen vonden dat wel meevallen, maarja. Zo’n kennersblik heb ik niet. Ik was onder de indruk :P). De dag erna ging ik mee op een trip van de Outdoorsclub waar ik het hele semester al naar had uitgekeken: Caving, oftewel wandelen in een grot. De ingang was letterlijk een gat in de grond en de grot was ook niet overal even hoog dus het was vaak bukken geblazen. Gelukkig hadden we een helm gekregen. We verkenden de boel een beetje voordat we naar een ruimte gingen waar een onderwaterzwembad was ontstaan. Daardoor moesten we wel door middelhoogwater heen waden wat bijzonder koud was (waarop een meisje uitriep: ‘I’m so glad I don’t have testicles!’ Het was bijna de quote van de week geworden). In de rest van de grot was het verrassend warm. Drie jongens besloten spontaan om te gaan zwemmen, in de grot, onder de grond, gewoon omdat het kon. Mij niet gezien. Ook even de zaklampen uit natuurlijk, want dan is het echt pik- en pikdonker.

Bij Corec football de dag erna is datgene wat ik niet voor mogelijk had gehouden toch gebeurd: ik scoorde een touchdown! Normaal ben ik beter in verdedigen maar nu kreeg ik eindelijk de bal vaker aangespeeld. Ook scoorde ik bijna een tweede touchdown door de bal te vangen en bijna het hele veld over te rennen voordat ik vlak voor de endzone werd afgetikt. Uiteindelijk verloren we, maar het was een fantastische wedstrijd. Het weekend erop ging ik na mijn lessen op vrijdag naar Boston met Josien en Matt. Met zijn auto was het ruim vijf uur rijden maar ik had een playlist samengesteld en op een cd’tje gebrand om de tijd door te komen. Ik wilde heel graag de regio New England zien, het oudere Amerika van de eerste Europese settlers, maar daar viel New York State nét buiten. Ik had dus zin om Boston te zien omdat dat in de staat Massachusetts ligt, New England dus! Ik merkte wel een verschil met New York State, bijvoorbeeld dat visserij meer centraal staat en dat de geschiedenis overal om je heen leeft. We zijn langs de plek gelopen waar de Boston Massacre plaatsvond, een van de incidenten die bij heeft gedragen aan het begin van de Amerikaanse revolutie, we hebben de plek gezien waar zich een slag heeft plaatsgevonden en een begraafplaats waar hoofdpersonen van de revolutie liggen begraven. We zijn naar het aquarium geweest dat in het midden een hele grote tank heeft waar het looppad zich in een spiraal omheen wikkelt zodat je helemaal naar boven kan. Er leefden een paar megaschildpadden in waar ik weg van was. Daarna hebben we de stad van bovenaf bewonderd vanaf de bovenste verdieping van een hotel. Ik kan nu zeggen dat ik naar Harvard ben geweest. Minder prestigieus dan het klinkt alleen; ik heb alleen over de campus gelopen. Dat was op zondag, we vervolgden onze weg over de Freedom Trail: een wandelroute langs verschillende historische plaatsen waar we onder andere de eerdergenoemde plekken zagen. Ook bezochten we de USS Constitution, een boot die in de haven van Boston ligt. Ze werd in 1797 te water gelaten en heeft de naam gekregen van George Washington (zo oud is het).

En toen lag er weer een vakantie voor de deur: de Thanksgiving vakantie. Hier had ik in het bijzonder naar uitgekeken want niet alleen zou ik weer naar New York gaan, deze keer zouden mijn ouders, Dylan en Kim mij vergezellen. Ik was nog met school bezig toen zij al onderweg waren. Het is een raar idee als je bedenkt dat je familie die je al maanden niet hebt gezien as you speak in het vliegtuig zit op weg naar jou. Zogezegd ging ik ook richting New York met al mijn spullen (ik ging goed gebruik maken van het feit dat mijn ouders 2 stuks bagage mee mochten nemen in het vliegtuig, konden ze meteen een hoop spullen van mij meenemen die ik niet meer nodig had zoals zomerkleren en, snik, mijn longboard). En zo liep ik in de Lower East side richting de Airbnb woning waar mijn ouders zaten. Nog 300 huisnummers verwijderd, 175, 50, 10… en met elk moment stijgt de opwinding totdat ik voor de deur stond dat het enige was wat me nog scheidde van mijn gezin. Toen ik aanklopte ging die meteen open en stonden mijn ouders voor mijn neus… en was het vanouds, alsof ik helemaal niet was weggeweest!

Dag 1 begon helaas met nonstop regen, dus we verplaatsten het programma zo veel mogelijk naar binnen. Mijn zusje kwam even veel om te shoppen als om mij te zien leek het wel, dus daar kreeg ze de kans voor, en we zagen de beroemde Apple Store, een glazan kubus met een trap die onder de grond leidt. Verder nog Times Square, altijd een imponerend stukje New York. De dag erna was het dus Thanksgiving, een Amerikaanse feestdag die in New York wordt gevierd met een parade van het warenhuis Macy’s. Voor een goed plekje, had ik gelezen, moest je er om 6 uur ’s ochtends al staan. Ook al stond ik om 6 uur op, het duurde toch tot 9 uur tot we bij de parade route waren aangekomen. Desondanks hadden we een aardige plek en konden we de reuzenballonnen goed zien. Na de parade moesten we ons noodgedwongen opwarmen in een Starbucks waarna we richting Lower Manhatten gingen. Eerst om het 9/11 memorial te zien (blijft indrukwekkend) en daarna naar de waterkant waarvandaan de helikopters vertrokken waar mijn moeder een tour bij had geboekt. Nergens heb je zo’n uitzicht op de skyline als van bovenaf en ik had nog nooit in een helikopter gezeten, dus dat was supervet! Aangezien we dicht bij het financiële hart van New York waren brachten we een bezoekje aan Wall Street en het beroemde beeld van de stier. Iets wat ik heel graag met mijn familie wilde doen was over de Brooklyn bridge lopen omdat we daarvan een foto in de woonkamer hebben hangen. ’s Avonds aten we heerlijk in Little Italy en zat de drukke dag er weer op.

De derde dag gingen we de skyline nog wat meer bewonderen vanaf het Rockefeller Center, oftewel Top of the Rock. Aangezien New York natuurlijk bekend staat om haar theaterdistrict en ik geen kans aan me voorbij laat gaan om een musical te zien, hadden mijn moeder een musical uitgezocht waarvan we dachten dat iedereen die leuk zou vinden: Avenue Q, oftewel Sesamstraat voor volwassenen. Vrij offensive en misschien niet helemaal geschikt voor kinderen maar wel heel grappig en we hebben ons alle vijf kapotgelachen. Op zondag gingen mijn moeder en ik naar een Gospeldienst in de wijk Harlem. Het was bijzonder om mee te maken maar het koor had geen lange jurken aan zoals ik had verwacht, ze waren met een stuk of zes en zongen met een microfoon waardoor het meer leek op een popconcert dan een kerkdienst! Je kan New York niet bezoeken zonder Central Park aan te doen dus dat stond erna op het programma, en ‘s avonds Chinatown en Little Italy. Toen was voor mij de tijd al gekomen om terug te gaan naar Binghamton, terwijl de rest nog twee daagjes had om de fantastische stad te ontdekken. Mijn ouders, Dylan en Kim brachten me weg naar het busstation en ik wist me sterk te houden tot ik op mijn plek in de bus zat en zij uit het zicht waren verdwenen. Maar als ik dit schrijf zie ik ze over minder dan twee weken alweer!

Quote van de dag komt van mama: haar manier van vragen of een kaars aangestoken kon worden in een restaurant was 'Can we get some fire in this place?'. Waardoor het klonk alsof ze de hele tent in de fik wilde zetten. Hm, je had er bij moeten zijn...