Zo kom ik mijn tijd wel door!

Op 2 oktober ging ik met de Outdoorsclub op een wandeling naar een spooky verlaten asiel. Het gebouw was niet meer in gebruik en het zag er ondanks het zonnige weer uit alsof er zich zo een thriller zou kunnen afspelen. Het meisje van de outdoorsclub had nog wat verhalen over de shocktherapieën die vroeger werden uitgevoerd en andere methoden waarvan men dacht dat het hielp tegen psychische ziekten. Ook vertelde ze over het spook waarvan gezegd wordt dat die nog rondwaart, maar gelukkig zijn we die niet tegengekomen. Eenmaal terug op de campus hadden Mia en ik precies 2 minuten om ons naar het Footballveld te haasten, want er waren weer eens niet genoeg mensen op komen dagen (er zijn minstens 3 meisjes nodig om te spelen, normaal is het 6 tegen 6). Helaas is dat bij de meeste activiteiten het geval, dat het de inwoners van Mohawk niet interesseert. Het gebouw heeft breakhousing, dat betekent dat je in het gebouw kan blijven als de andere gebouwen dichtgaan tijdens vakanties. Dat heeft als gevolg dat er vooral sporters wonen die bijna geen tijd hebben voor activiteiten, en internationale studenten die het niets interesseert om betrokken te raken. Ik ben hier natuurlijk een uitzondering op!

Met Mia en mij waren er genoeg mensen om te spelen. We verloren alsnog, net als elke wedstrijd, want we spelen standaard met te weinig mensen zodat we niet kunnen wisselen, en in tegenstelling tot ons team heeft de tegenpartij vaak jongens in het veld staan, en die zijn meestal goed in football. Maar het is toch leuk om te spelen!
Ik had de president van de outdoorsclub beloofd dat ik naar haar Ripped groepsles zou gaan in de sportschool, dus dat deed ik na de wedstrijd. ’S Avonds had ik Glee, waar we begonnen met choreografie!

De dinsdag erop werd ik een Hall representative. Dat kun je worden als je naar 3 aaneensluitende bijeenkomsten van Hall government gaat, die dus elke zondag worden gehouden door Mia en de andere meiden van Mohawk’s bestuur, en 3 bijeenkomsten van alle 5 gebouwen van College in the Woods (CIW) samen. Ik was al naar een stuk of 5 geweest toen ik een hall rep werd, dus dat zat wel goed. Als je naam wordt omgeroepen moet je even naar buiten met de andere mensen die die week in aanmerking komen. Binnen wordt dan aan alle aanwezigen gevraagd of iemand er bezwaar tegen heeft dat deze mensen hall rep worden. Dat is meer een formaliteit, want niemand zegt ooit nee natuurlijk. Daarna kun je weer binnenkomen, applaudisseert iedereen en vanaf dat moment kun je meestemmen over de bedragen die clubs op de campus krijgen als ze bij CIW aankloppen voor een bijdrage aan de clubkas.

Af en toe speelt het basketbalteam een wedstrijd. Dat wordt altijd voorafgegaan aan het volkslied (patriottistische Amerikanen ook…). Op vrijdag speelde het vrouwenteam een wedstrijd en daarna de mannen. Bij de vrouwen werd het volkslied verzorgd door Binghamton University’s enige echte Glee club. Zo vond ik mezelf dus in het midden van het basketbalveld, met de cheerleaders en Baxter de mascotte die een gigantische vlag voor onze neus wapperden… en iedereen tegenover ons op de tribune met de hand op het hart (behalve die ene kerel die aan het salueren was dan). Het hele gebeuren is gefilmd en staat op mijn Facebook! Go watch it, het klonk prachtig. Daarna bleef ik voor de eerste helft van de vrouwenwedstrijd, en na het eten de mannenwedstrijd kijken. De basketbalwedstrijden zijn een beleving op zich. Je zal je er nooit vervelen want het moment dat er een timeout wordt aangevraagd door een basketbalteam stormen een van de vier dansteams die de universiteit rijk is het veld op om een routine te doen. Of allemaal tegelijk. En ik kan de cheerleaders niet vergeten natuurlijk. Daarvan ben ik nog wel het meest onder de indruk, de piramides die ze maken en hoe weten ze zo zeker dat ze worden opgevangen als ze zich laten vallen?! En als er niet wordt gedanst dan kan iemand uit het publiek wel proberen de bal door de basket te schieten voor prijzen. Nee, Amerikanen hoeven geen moment zonder vermaak te zitten. Een paar studenten hebben een tijdje terug een initiatief opgestart om de schoolspirit op te krikken: de BU Zoo. Elke wedstrijd is er een groep studenten die extra hard aanmoedigt en leuzen roept, het is erg leuk om daartussen te staan en dingen te roepen als ‘Defense! Defense’ als er verdedigd moet worden, of ‘You can’t do that!’ als de tegenpartij een overtreding begaat. En als de wedstrijd bijna is afgelopen en we voorstaan: ‘I believe that we can win! I believe that we can win!’

Van zaterdag op zondag ging ik met de Outdoorsclub kamperen in het Catskill gebergte. Het was een hele klim, zeker met de slaapzak die ik had geleend en het matje dat ik had in mijn backpack. Het was een behoorlijk stijle klim, maar toen we op de kampeerplek waren aangekomen was het het meer dan waard. Je waant je echt van de bewoonde wereld midden in het gebergte! De kampeerplaats was naast een klif, met een gigantisch uitzicht op niets. Adembenemend. We zetten de tenten op, verzamelden hout en maakten een kampvuur. Heel belangrijk om eten boven warm te maken, maar ook om warm te blijven. Rond 5 uur, half 6 was het namelijk donker en bovenop een berg als het bewolkt is, is het ook goed donker. Ik zat met de club uren rond het kampvuur, te kletsen en marshmallows te roosteren. Uiteindelijk gingen we maar naar bed, met al mijn kleren en mijn jas nog aan want alleen zo kreeg ik het niet koud! Om 6.45 werd ik wakker en heb ik nog een tijd bij de afgrond gezeten om te genieten van het uitzicht en de stilte. Daarna maakten we mislukte cinnamon rolls boven het vuur, pakten we de tent in en trokken we weer naar beneden, wat een stuk sneller ging dan op de heenweg.
Eenmaal terug van het kamperen waren Mia en ik direct weer nodig voor corec football (de dinsdag erop werd ik tot mijn verbazing bij de College in the Woods area wide meeting tot speler van de week voor Mohawk uitgeroepen. Vast niet omdat ik zo goed speel, dacht ik, maar gewoon omdat ik er ben. En dat is nog belangrijker!)